Opinie: Het gesprek over de toekomst van Molukse stichtingen moet gevoerd worden, ook binnen de gemeenschap

De ene Molukse stichting is goed in het organiseren van evenementen, de andere Molukse stichting weer in fondsenwerving. Leer elkaar kennen en maak gebruik van elkaars ervaring. Zodat we de toekomst van onze gemeenschapshuizen in eigen hand hebben.

De afgelopen jaren zagen we veel droevige berichten vanuit het Molukse stichtingsleven. Gemeenten zijn vastbesloten om subsidies aan Molukse stichtingen te verlagen of zelfs in te trekken. Een aantal mensen maakte het belang van gemeenschapshuizen en de continuïteit ervan onderdeel van de gesprekken met minister-president Rutte in 2022. Na een eenmalig gesprek lijkt een vervolg definitief van de baan.

De roep zwol aan vanuit lokale Molukse stichtingen die vreesden voor de toekomst van hun baileo. Molukkers spraken in tijdens gemeenteraadsverkiezingen. En soms leidde het tot successen, zoals een renovatie of een jaarbudget. Waar gemeenten de portemonnee trekken voor een incidenteel gebaar - zoals de grafrechten of een monument - blijven structurele afspraken voor de lokale Molukse stichtingen uit.

Over de auteur

Kaja Sariwating (1986) is bestuurskundige en hij studeerde af op Moluks erfgoed aan de Vrije Universiteit. Hij richtte MOZA op en is bestuurslid bij een lokale Molukse stichting.

Incidenteel, niet structureel
Het wrange is dat afspraken over incidentele financiële middelen vaak juist worden gemaakt met dezelfde lokale Molukse stichtingen. Vorige maand werd aangekondigd dat de regeling Versterking Indisch en Moluks immaterieel erfgoed in Nederland dit jaar stopt. Dat is nou eenmaal zo bij een regeling met een tijdelijk karakter. Maar wel een flinke dreun voor de culturele projecten die ook een sociaal karakter hebben. Gezien de verkiezingsuitslag voor de Tweede Kamer lijkt een nieuwe regeling onwaarschijnlijk. De tientallen Molukse stichtingen worden voor een lobby niet ondersteund door een landelijke organisatie. Afwachten is geen optie. We zijn nu zelf aan zet.

De problemen van de Molukse vrijwilligersorganisaties moge inmiddels bekend zijn. Er zijn geen langdurige toezeggingen voor gemeentelijke subsidies, waardoor besturen het te druk hebben met het hoofd boven water te houden. Feesten worden georganiseerd om met de winst de huur te kunnen betalen, niet enkel voor het samenzijn. Maar laten we ook de hand in eigen boezem steken. Soms stapelen problemen zich op. Geen landelijke ondersteuning voor besturen, subsidies aanvragen, ambtenaren die de gedeelde historie van Nederland en de Molukkers niet kennen. Met alle gevolgen van dien.

Blijf op de hoogte. Ontvang updates via ons WhatsApp-kanaal -

Blijf op de hoogte. Ontvang updates via ons WhatsApp-kanaal -

Vanuit dezelfde gemeenten komen wethouders graag langs als er activiteiten voor (dementerende) ouderen plaatsvinden, maar stichtingen ontvangen soms niet eens een activiteitenbudget. Geen geld voor knutselmateriaal, boterhammen of een cursus voor de vrijwilligers. Nederlandse welzijnsorganisaties ontvangen de subsidies om te ondersteunen bij schulden, wonen en leefbaarheid. Maar Molukkers melden zich toch echt sneller bij de lokale Molukse stichting. Het is pervers. Uit een rondvraag bij Molukse stichtingsbesturen blijkt dat de volgende vraag speelt: zouden we niet gewoon subsidie moeten krijgen voor wat we doen? Bayar.

Witte rook
Maar er is witte rook. Sommige Molukse stichtingen proberen een nieuwe start te maken. Alleen al in februari 2024 zijn er twee crowfunding-acties gestart, in Culemborg en Barneveld. En ook is met de pet rondgaan niet het leukste om te doen. De boodschap is duidelijk: de Molukse 40-ers kloppen aan de deur en nemen het stokje over in Molukse stichtingsbesturen. Ze willen met jong en oud bouwen aan de toekomst van de stichtingen. De verbinding met elkaar herstellen.

Lain sayang lain
Molukkers hebben de afgelopen 73 jaar in Nederland aangetoond zich vooral te redden door elkaar op te zoeken. Besef eens dat dorpsverenigingen in de jaren ‘50 van de vorige eew zijn opgericht in een tijd waarin bijna niemand eigen vervoer, geld of ervaring had. In een tijd waarin veel mensen een uitvaartverzekering hebben, gaan we nog steeds naar de familie in rouw. Niet om het gevulde envelopje te geven na de troostdienst, maar om mensen die getroost moeten worden van dienst te zijn. Lain sayang lain. Dat zit in ons.

Het is zonde dat Molukse stichtingen niet worden beloond voor het werk dat ze doen. Molukse stichtingsbesturen worden nog steeds niet ondersteund. Maar we hebben ambtenaren echt niet nodig om elkaar op te zoeken en kennis te delen. Om te leren over een begrotingscyclus, fondsenwerving of samen de lasten te delen voor een evenement. Zelfs om samen een vuist te maken richting de landelijke overheid. We moeten nu zelf in actie komen om onze toekomst te bepalen. Ik ben down.

Wil je ook iets plaatsen? Stuur dan een opiniebijdrage (max 700 woorden) naar info@moza.nu of een brief (maximaal 200 woorden) naar info@moza.nu